ช่วงเริ่มจำคีย์เปียโนส่วนมากจะเจอเด็กอยู่สามลักษณะ คือหนึ่ง ไม่จำ เห็นคีย์แล้วท้อละลานตาไปหมด สองคือ ค่อยๆ จำแบบนับไล่ไปทีละตัวตั้งแต่โด เร มี ฟา ซอล ลา ที สามคือ จำได้ว่า ลา คือ ลา กดได้เลยไม่ต้องนับไล่ไปทีละตัว
เด็กทุกคนล้วนผ่านสามลักษณะดังกล่าว กว่าจะจำได้ว่าตัวไหนเป็นตัวไหนก็ใช้เวลากันพอสมควร เวลาในการจำนี่แหละคือตัววัดไอคิวของเด็ก ยิ่งเด็กซ้อมน้อยแต่จำคีย์ได้เร็วไอคิวยิ่งดี (ไม่ได้บอกว่าไอคิวสูงแล้วไม่ต้องซ้อมนะครับแค่เปรียบเทียบให้ฟัง)
เด็กที่ใช้เวลานานก็ไม่ได้แปลว่าไอคิวไม่ดี แต่อาจมีไอคิวอยู่ในเกณฑ์ที่ปกติ เพราะเด็กโดยทั่วไปกว่าจะเอาชนะลักษณะทั้งสามอย่างจนจำได้ว่าคีย์ไหนเป็นคีย์ไหนก็ใช้เวลากันพอสมควร มีเพียงเด็กไม่กี่คนเท่านั้นที่ใช้เวลาน้อยมากในการจำจนเราเห็นความแตกต่าง เช่น เด็กส่วนมากเมื่อรู้ว่าต้องจำคีย์เปียโนอาจท้อไปสามวัน แต่เด็กคนนี้ทำใจได้ในสามนาที บางคนไล่โน้ตอยู่ห้าวัน เด็กคนนี้ไล่โน้ตวันเดียวพอมาอีกวันก็จำได้แล้ว
บางคนอาจคิดว่าทำไมลูกเราถึงทำไม่ได้ซักที ก็ไม่ต้องกังวลไปเพราะอยู่ในเกณฑ์ของเด็กส่วนใหญ่ ทำไปๆ เดี๋ยวก็ทำได้เอง เราแค่ให้เวลาเขามากหน่อย เด็กบางคนทำได้เร็วจากความสนใจไม่ได้เกิดจากไอคิวก็มี พอเรียนไปก็กลับไปซ้อมกลับไปเล่นต่อที่บ้าน ว่างก็เล่น ไม่ว่างก็คิดถึง แบบนี้ถึงมีไอคิวอยู่ในระดับทั่วๆ ไป อนาคตคงเก่งกว่าคนไอคิวสูงที่เล่นโดยไม่มีความสนใจ
ดังนั้นไม่ว่าเขาจะจำคีย์เปียโนอย่างไร ใช้เวลาเท่าไหร่ ก็คงไม่สำคัญเท่ากับความสนใจและความคิดถึงที่มีให้กับเปียโน
ครูฤทธิ์ จิตพัฒฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น